Geloven is de beloften van ontferming die God doet aanvaarden en eigen maken, Gods goedheid verstaan brengt innerlijke rust en sust het geweten.
Maar de ervaring leert juist dat gelovigen worden aangevochten, en soms ook te maken krijgen met grote angst en verschrikking. Calvijn beweert ook niet dat het geloof niet aangevochten wordt. Gelovigen moeten strijden tegen het eigen ongeloof. Maar ze kunnen erop vertrouwen dat ze niet zullen afvallen en het vertrouwen in Gods barmhartigheid verliezen. Wie strijdend tegen zwakheid de toevlucht neemt tot het geloof heeft de overwinning grotendeels behaald. Ongelovigen hebben alleen maar vermeerdering van vrees.
De restanten van de oude mens, van het vlees zorgen ervoor dat de gelovige in zijn hart een verdeeldheid ervaart. Maar dit betekent niet dat de gelovige losgeraakt is van de mens. Een klein beetje geloof is genoeg om Gods barmhartigheid te genieten. Als Paulus het heeft over onvolmaakt kennen en profeteren en via een spiegel zien, laat hij zien hoe onvolmaakt ons kennen in deze wereld is. Dit is soms een wapen van het ongeloof.
He geloof wapent zich met het Woord van God. Zo kan een vroom hart zich nooit de hoop op barmhartigheid van God laten ontnemen. Aanvechtingen bevestigen zo het geloof juist. Zo wordt het geloof nooit uit het vrome hart gehaald. Het ongeloof kan buiten het hart wel heftig strijden, maar het zal innerlijk nooit al het geloof kunnen verwijderen of innerlijk het hart verwonden. Geloof is de overwinning.
Morgen lezen we boek III.2.22 - III.2.27
Lees deze en andere posts terug op lectiocalvini.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten